سند

وقت است نصیحت به تو تاکید کنند

لرزنده تر از شاخه ی هر بید کنند

باید که تورا به سمت زندان ببرند

کی گفته تو را به ایذه تبعید کنند

بام دل من شبیه آلاچیق است

هر دلخوشی از زندگی ام تفریق است

برگرد و بگو چه کرده ای که اینگونه

خطهای دلم شکسته نستعلیق است

طی کردن راه پر خطر شوخی نیست

بی منطق و برنامه سفر شوخی نیست

این وعده ی سرخرمنی ات ما را کشت

چون سیصد و سیزده نفر شوخی نیست

موسای زمان ببینی ام یا نمرود

یا کافر و یا کسی که در حال سجود

من کار به این و آن ندارم زیرا

حرف تو برای من سند خواهد بود

این وضع وخیم و لاابالی تا کی؟

در عمق کویر ، فکر شالی تا کی؟

نه اهل خوارجیم نه کوفه نشین

دلبسته ی این دین خیالی تا کی؟

صد جام ز یاس و ارغوان سر بکشیم

بایست که نقاشی مان را ز وطن

با طرح نو و حالت دیگر بکشیم

دل کوه غم است ، فکر کن خوشحالیم

با تاج و بدون تاج خوش اقبالیم

با اینکه همیشه حرف از استقلال است

اما چه شده که روز و شب می نالیم

لبریز می است کهنه جام من و تو

ثبت است در این جهان دوام من و تو

فردا که رسید آسمان هم بایست

پا خورده شود به زیر گام من و تو

باید که بساط من و تو جور شود

غم از دل من، از دل تو دور شود

من با توام و خدا کند در این بین

چشمان حسود عاقبت کور شود